BALADA PER ILIA DILO SHEPERIN NGA POETI I SHQUAR AGIM SHEHU

Poeti Agim Shehu 

Në vitet ‘90-të poeti i pavdekshëm AGIM SHEHU, shkroi baladën për ILIA DILO SHEPERI-N, baladë e bukur, shkruar plot ndjenjë dhe admirim për këtë kolos të patriotizmës shqiptare. 

Vargjet rrjedhin sa thjeshtë aq embëlsisht, dhe shpalosin jetën e këtij kolosi. 

Është fakt që ashtu si Poeti parashikoi që “Mbi Dhëmbel, koha stërrallin/Po e pjek në bronx për ty”, e poqi dhe busti i ILIA DILO SHEPERIT, zbukuron Sheperin e tij, krah Poetit të madh të Rilindjes Kombëtare ANDON ZAKO ÇAJUPIT dhe Luftëtarit të Lirisë, trimit PANO XHAMBALLO. 

Në Sheper, fshat historik e i shquar, në të ardhmen koha do sjellë buste të tjerë krahas këtyre personaliteteve kombëtarë.

___

AGIM  SHEHU: MEMEDHETARI I NDRITUR*

(Baladë për Ilia Dilo Sheperin)

Dhe kur të më prisni kokën,

në grykën time do të gjeni një a, një b, një c.”  – Ilia Dilo Sheperi

Buza me fjalët e paka

Te Mëmëdheu i mbeti

Thellë në sy i ndrinte flaka

E qirinjve t’alfabetit.

Gjaku i trimërisë së urtë 

Me dallgë ia mbushte trupin.

Mbi çdo thinjë, i dridhej butë 

Bari i hollë i Çajupit*.

O ju, gjithë armiqtë,të gjithë 

Mjeshtra helmi, hije thike,

Vramëni! Fyti i prerë do klithë 

Germën ”a” të gjuhës shqipe.

Te çdo bulë e kuqe gjaku

Do mbijnë qershi Kokojke.

E ç’ka bota më të dashur

Se një grusht të kësaj toke?!

Alarmet mbi botë binin.

Atij, me librat për dore

Rrudhat përmbi ballë i rrinin

Si vija në katërshore.

Ecte e retë përkëdhelte

Me vështrimin përtej kohe.

Lulja e parë që molla çelte

I ndillte një zile shkolle.

Për kombin, për gjithë shqiptarët 

Grushti i mblidhej si guri.

Gjaku që i frynte damarët

E kish syrin te flamuri.

Botës në kohrat kritike

I pa dhe luanë, dhe kone.

Ai fletët e qerpikve

I mbajti si krahë shqiponje.

Në çdo kollë të pleqërisë 

Tek hapte e mbyllte portën,

I shkundej blozë e shtëpisë,

Nxirmin tym librat që iu dogjën.

Ç’më rëndoi pleqëria,

Paqè, moj jetë, se më lodhe!

Balta, veç, eshtrat e mia

I gatoftë një themel shkolle!

Mbi gjumin e tij te koka,

Dhëmshurisht, një dorë njeriu,

Erë e ëmbël nga Kokojka

I fryn Fyellit të Bariut.

Zbuluar të mbeti balli.

Brezat të shohin në sy.

Mbi Dhëmbel, koha stërrallin

Po e pjek në bronx pèr ty.

*Çajupi-Mal në Zagori